Είναι δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς αν ο κόσμος που ζούμε είναι πραγματικότητα ή όνειρο.
Ο
ΤεΪ Σουκ μοιράζει διαφημιστικά φυλλάδια,
τα αφήνει κάτω από τις πόρτες των σπιτιών,
μπορεί έτσι να καταλάβει αν οι ένοικοι
λείπουν..στην περίπτωση που αυτό συμβαίνει τα παραβιάζει όχι με σκοπό την
κλοπή..αλλά για να τους δώσει ζωή, άδεια
εγκαταλελειμμένα σπίτια στην καρδιά
του καλοκαιριού μετατρέπονται σε εστίες
φωτιάς, εστίες που κραυγάζουν μοναξιά
και απελπισία.
Σε
ένα από τα σπίτια που επισκέπτεται ο
ήρωας της ταινίας, συνάντα την Σαν Χουά,
μία γυναίκα που βιώνει την καθημερινή
κακοποίηση από τον άντρα της, η συνάντησή
της με τον Τεϊ Σουκ θα υπάρξει
καθοριστική καθώς τον ακολουθεί πιστά
στον παράξενο, μη κοινωνικά αποδεκτό
τρόπο ζωής του..
Συλλαμβάνονται
από την αστυνομία και καταλήγουν πάλι
μόνοι, αυτός σε ένα κελί και εκείνη πίσω
στον άντρα της..
Στη
φυλακή ο Τεϊ Σουκ θα προσπαθήσει να
κατορθώσει το ακατόρθωτο για να είναι
κοντά της: το ανθρώπινο μάτι βλέπει μόνο
στις 180 μοίρες, εκείνος θα μάθει να μη
φαίνεται κρυμμένος στις υπόλοιπες..μόνο
έτσι μπορούν να είναι μαζί όταν εκτίσει
την ποινή του..
Τώρα
ζει μέσα στο σπίτι της Σαν Χουά χωρίς ο
άντρας της να μπορεί να το αντιληφθεί,
καταργώντας
την ύπαρξή του και ταυτόχρονα μηδενίζοντας
πάνω σε μία ζυγαριά τις “συμβατικές”
τους υποστάσεις είναι ολομόναχοι
μαζί...
"Είναι
δύσκολο να πει κανείς αν ο κόσμος που
ζούμε είναι πραγματικότητα ή όνειρο":
μέσα
στις καθημερινές μοναχικές ατομικότητες
που μοιρολατρικά αποδέχονται την
αποξένωση από τον ίδιο τους τον εαυτό,
αποστρέφοντας ταυτόχρονα το βλέμμα από
ό,τι μπορεί να είναι συλλογικό, ο ήρωας
του Κιμ κι Ντουκ επιζητά δια μέσω του
φαινομενικά ακατόρθωτου να διαρρήξει
τα όρια της πραγματικότητας που κλειδώνει
την πόρτα και κλείνει τα μάτια σε
οτιδήποτε ξένο, να αρνηθεί και να άρει
την ασφυκτική κλειστότητά της, για
να βρει την πραγματικότητα εκείνη-ουτοπία
ή κάποιο μακρινό όνειρο για πολλούς-
που μέσα της θα μπορέσει να
ανταμώσει αυτό που περικλείει, που
είναι ανοιχτό, στον εαυτό και στον
άλλον... για τον πραγματικά ελεύθερο
εαυτό, τον ελεύθερο άλλο, τον ελεύθερο
άνθρωπο.
Άλλωστε..
"κάθε
άνθρωπος είναι μοναδικός και αυτό είναι
κοινό σε όλους. Ιδού η καταγωγή της
ασύγκριτης αξεδιάλυτης ένωσης που
συνδέει όλους τους ανθρώπους".
"Είμαστε όλοι άδεια σπίτια περιμένουμε κάποιον να μας ανοίξει την πόρτα και να μας δώσει ζωή."
Gafsa. Natasha Atlas.
هبيت رياح الحب في بالي تهديني سلام الحبيب تقوللي ارجع يا غالي تعال الفراق والنت غريب
قلة خيالي شردت حالي وقنة منا لي سعيد وطالت من برجع العالي وقالت كلمة غريب
ارجع يا حب مالي في دنيا نصيب انت حبي لكن مش ممكن تكوني هلالي
آه ليل يا عيني يا خلاص
Natacha Atlas - Cage
The winds of love suddenly began blowing in my head Bringing me the greeting of my beloved Saying "return my precious" "The separatoin has been long while you are away"
The impatience of my imagination wandered in a void And it was a happy wish for me She emerged from a high tower And said a strange word
Return my love I don't have any destiny for me in this world You are my love but you cannot be the one for me (hilaali means like "the one for me" but it has strong connotations of one being not just the best match based on feelings etc, but also being the one who is suitable for other reasons social or otherwise)
Oh night Oh my eye
That's it.
Ποιος
είπε ότι η αρμονία σε μία σχέση είναι
υπόθεση δύο ανθρώπων και μόνο; μπορεί
και τριών, αν τουλάχιστον ένας εξ αυτών
είναι.... φάντασμα...περίεργο; ίσως...για
τον Κιμ κι Ντουκ τίποτα δεν είναι
περίεργο..αφού στις ανθρώπινες σχέσεις
όλα είναι θέμα εναρμόνισης, ισορροπίας,
αναζήτησης, ίσως και μεθοδικής επιμονής...
ακόμα και όταν η μοναξιά "χαλάει"
το παζλ, πάντα υπάρχει τρόπος να
εκμεταλλευτείς και να χτίσεις πάνω στο
κενό της...τι καλύτερο από άδεια σπίτια
μέσα στο καλοκαίρι, άδειες καρδιές,
πράγματα που περιμένουν ανυπόμονα, να
αποκτήσουν πάλι ζωή, ένα, ένα, από τα
χέρια ανθρώπων που λες και νομοτελειακά
πρέπει να τους δώσουν πνοή...είναι σαν
να είναι φτιαγμένα για αυτό. Σώμα που
φωνάζει για κίνηση, παιχνίδια με τη
βαρύτητα, κραυγές ελευθερίας, εξιλέωσης,
και τελικά ,ναι, τη μοναξιά μπορείς να
τη ξεγελάσεις, αρκεί να καταφέρεις
να κλέψεις τη φαινομενικά αυστηρή
εξέλιξή της και να ποντάρεις στη κρυφή,
εικονικά παράλογη, άναρχη πλευρά της.
"Ωστόσο η επαφή μου με τον κινηματογράφο εκείνη την εποχή δεν έχει πιστεύω καμία σχέση με το γεγονός ότι κατόπιν έγινα σκηνοθέτης. Απλώς τότε διασκέδαζα με τον ποικίλο και ευχάριστα διεγερτικό τρόπο που ο κινηματογράφος απέδιδε τη συνηθισμένη κινηματογραφική πραγματικότητα. Απολάμβανα το γέλιο, φοβόμουν, λυπόμουν και συγκινιόμουν μέχρι δακρύων".*
Γεννημένος, στις 23 Μαρτίου του 1910, στο Ομόρι, κοντά στο Τόκιο της Ιαπωνίας, έμελε να αναδειχτεί ο μεγαλύτερος σύγχρονος Ιάπωνας σκηνοθέτης και σίγουρα ένας από τους σημαντικότερους κινηματογραφιστές σε παγκόσμιο επίπεδο, με περισσότερες από 30 ταινίες, κάποιες από τις οποίες τιμήθηκαν με διεθνή βραβεία, όπως ο Χρυσός Λέων στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας το 1951 για την ταινία «Rashômon» και ο Χρυσός φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών του 1980 για την ταινία «Kagemusha».
Ο Ακίρα Κουροσάβα, μπήκε στο χώρο της τέχνης, θέλοντας αρχικά να ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Γράφτηκε σε μία σχολή καλών τεχνών στην οποία μελέτησε κυρίως δυτικές τεχνοτροπίες. Σύντομα εντάχθηκε σε μία καλλιτεχνική ομάδα και μελέτησε σε βάθος τη Ρωσική λογοτεχνία του 19ου αιώνα. Την αγάπη του για τον κινηματογράφο σημάδεψε η αυτοκτονία ενός από τους έξι αδελφούς του που λάτρευε το σινεμά και δούλευε ως αφηγητής σε βωβές ταινίες. Η σχέση του ίδιου του Κουροσάβα με τον κινηματογράφο ξεκίνησε το 1930 στο πλευρό του σκηνοθέτη, Κατζίρο Γιαμαμότο που υπήρξε μεγάλος δάσκαλος για το νεαρό Ακίρα Κουροσάβα, παρά τη δύσκολη για τον ιαπωνικό κινηματογράφο εποχή. Μία εποχή συντηρητική κατά την οποία ο Γιαμαμότο εκτελούσε, κυρίως, ταινίες – παραγγελίες για το στρατιωτικό καθεστώς. Ο Κουροσάβα, στο ίδιο κλίμα, θα κάνει την πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα το 1943, με την ταινία «Σουγκάτα Σανσίρο» μια ταινία για την ιστορία του τζούντο. Στα επόμενα χρόνια ο Κουροσάβα θα κάνει ταινίες απλές και εμπορικές, όπως η συνέχεια του «Σουγκάτα Σανσίρο» (1945) τις οποίες δημιουργεί υπό τον έλεγχο της στρατιωτικής κυβέρνησης της Ιαπωνίας, κάτω από καθεστώς αυστηρής λογοκρισίας για την πνευματική δημιουργία. Ευνοούνται φυσικά έργα με πατριωτικό περιεχόμενο. Τέτοιο θα είναι και το περιεχόμενο του δεύτερου μέρους του «Σουγκάτα Σανσίρο» του Κουροσάβα, ενός ανθρώπου που, ωστόσο, συμπορευόταν με την αριστερά.
Ο προσανατολισμός του θα αλλάξει αμέσως μετά τον πόλεμο. Η πρώτη του ταινία, «Οι νέοι δεν χρειάζονται λύπηση» (1946), διαπραγματευόταν την ιστορία της Ιαπωνίας από την δεκαετία του '30 ως το 1946. Η ταινία βασιζόταν στην «πτώση του Τακικάβα», το 1933 όταν ένας καθηγητής αναγκάσθηκε από την κυβέρνηση να παραιτηθεί εξ αιτίας των πολιτικών απόψεών του, επειδή υποστήριζε την αριστερά και τα φοιτητικά κινήματα. Δύο χρόνια αργότερα ο Κουροσάβα, γύρισε το αριστούργημα «Ο μεθυσμένος άγγελος» (1948). Από κει και πέρα, οι ταινίες διαδέχονται η μία την άλλη και πρόκειται πάντα για εξαιρετικές παραγωγές που θα αποδώσουν στον Ακίρα Κουροσάβα τον τίτλο που του αξίζει («ο αυτοκράτορας του ιαπωνικού κινηματογράφου») και μία θέση στο Πάνθεον των σύγχρονων κινηματογραφιστών. Το 1950 θα κυκλοφορήσει το «Ρασομόν» η ταινία που του επέφερε τη διεθνή του φήμη και τον έκανε γνωστό στην Ευρώπη χαρίζοντάς του, το «Χρυσό Λέοντα». Θα ακολουθήσουν οι «Επτά Σαμουράι», «Όνειρα», «Γιοτζίμπο», «Ραψωδία τον Αύγουστο», «Καγκεμούσα».
Ο Κουροσάβα μελέτησε σε βάθος στοιχεία του δυτικού πολιτισμού, τα ενσωμάτωσε στην ιαπωνική κουλτούρα, το έκανε όμως με τρόπο αριστοτεχνικό, καταφέρνοντας να δημιουργήσει το δικό του μοναδικό στιλ κινηματογράφησης και στη συνέχεια να επηρεάσει ο ίδιος τον δυτικό κινηματογράφο. Ο ίδιος δεν δίστασε να αξιοποιήσει έργα των μεγάλων δυτικών κλασικών Γουίλιαμ Σαίξπηρ, Μαξίμ Γκόρκι και Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι μεταφέροντάς τα στη φεουδαρχική Ιαπωνία, ενώ και οι δημιουργοί της Δύσης δεν δίστασαν να «πατήσουν» στις δικές του ταινίες προκειμένου να δημιουργήσουν μεγάλες ταινίες. Τρανταχτά παραδείγματα, το «Και οι επτά ήταν υπέροχοι» του Τζον Στέρτζες, ένα ριμέικ των «Επτά σαμουράι» και το «Μια χούφτα δολάρια» του Σέρτζιο Λεόνε, ένα ριμέικ του «Γιοζίμπο». Επιπλέον, ο Τζορτζ Λούκας, ποτέ δεν έκρυψε ότι εμπνεύστηκε τον «Πόλεμο των άστρων» από το «Κρυμμένο κάστρο» (1958) του Ακίρα Κουροσάβα.
Ο θάνατός του από εγκεφαλικό, στις 6 Σεπτεμβρίου, του 1998 σήμανε μια μεγάλη απώλεια για τον παγκόσμιο κινηματογράφο, παρ' ότι ο Κουροσάβα είχε αποσυρθεί από το 1993, έχοντας παραδώσει στους φίλους του κινηματογράφου τον «Δάσκαλο», το κύκνειο άσμα του.
Φιλμογραφία
«Μανταντάγιο» (1993), «Μια Ραψωδία Τον Αύγουστο» (1991), «Όνειρα» (1990), «Ραν» (1985), «Καγκεμούσα, ο ίσκιος του πολεμιστή» (1980), «Ουζαλά» (1975), «Η Γειτονιά Των Καταφρονεμένων» (1970), «Κοκκινογένης» (1965), «Ο Δολοφόνος Του Τόκιο» (1963), «Σαντζούρο» (1962), «Γιοζίμπο» (1961), «Οι κακοί κοιμούνται ήσυχα» (1960), «Το κρυμμένο φρούριο» (1958), «Ο υπόκοσμος» (1957), «Ο Θρόνος του Αίματος» (1957), «Οι 7 Σαμουράϊ» (1954), «Ο καταδικασμένος» (1952), «Ο ηλίθιος» (1951), «Ρασομόν» (1950), «Σκάνδαλο» (1950), «Λυσσασμένος σκύλος» (1949), «Η ήσυχη διένεξη» (1949), «Ο μεθυσμένος άγγελος» (1948), «Μία υπέροχη Κυριακή» (1947), «Οι νέοι δεν χρειάζονται λύπηση» (1946), «Αυτά κτίζουν το μέλλον» (1946), «Ο Θρύλος του Τζούντο 2» (1945), «Αυτοί που πάτησαν την ουρά της τίγρης» (1945), «Ο πιο ωραίος» (1944), «Ο Θρύλος του Τζούντο» (1943)
*Ακίρα
Κουροσάβα «Κάτι σαν αυτοβιογραφία»
εκδόσεις Αιγόκερος, Αθήνα 1988
I'm in the mood for love Simply because you're near me Funny, but when you're near me I'm in the mood for love Heaven is in your eyes Bright as the stars we're under Oh, is it any wonder? I'm in the mood for love Why stop to think of whether This little dream might fade? Let's put our hearts together Now we are one, I'm not afraid If there's a cloud above If it should rain, we'll let it But for tonight forget it I'm in the mood for love Why stop to think of whether This little dream might fade? Let's put our hearts together Now we are one, I'm not afraid If there's a cloud above If it should rain, we'll let it But, for tonight, forget it I'm in the mood for love
