梁朝偉

梁朝偉

Δευτέρα 30 Ιουλίου 2012

Γουόνγκ Καρ Βάι «Έκπτωτοι Άγγελοι» μέρος πρώτο


                                
                     Ψάχνοντας για ίχνη....στήνεις γέφυρες.....  




                                 

'' To forget him is the same as forgetting everything..losing all senses of direction and losing oneself...To forget him, is the same as forgetting all happiness locking heart and soul together with pain ... It has been always only he..whom can make me appreciate myself and allow me to use love to chance common things in something beautiful...To forget him how can I do that ever..he has been engraved in my  heart and inscribed in my bones to forever be remembered....from here to eternity....''  














 Υπόκοσμος...πληρωμένοι δολοφόνοι... και   παράλληλες ιστορίες ανθρώπων που στο ναδίρ της μοναξιάς τους αναζητούν απελπισμένα ίχνη και απαντήσεις...εκείνη ψάχνει να βρει στα σκουπίδια του κάτι δικό του για να μπορεί έστω και έτσι να είναι δίπλα του...εκείνος αναζητεί τον χαμένο του έρωτα με κάθε τίμημα...στο σκληρό σκηνικό που στήνει  περίτεχνα ο Καρ Βάι οι πρωταγωνιστές πεθαίνουν και γεννιούνται για μια ανθρώπινη επαφή, προσπαθούν να πετύχουν κάτι που στη ''διανομή'' είναι μη γενόμενο....ο σκηνοθέτης σκιαγραφώντας άναρχα και μέσα σε ένα τοπίο ''κολασμένων'' ''μαρτύρων'' την ένωση του απροσδόκητου με το μη εφικτό  μας παίρνει μαζί του περιπλανώμενους  στον υπόγειο κόσμο του Χονγκ Κονγκ και κάπως  έτσι  μαθαίνουμε ξανά πως τα συναισθήματα και ο χρόνος κυλούν καταλυτικά  και αδυσώπητα .....              






                                                                                   
                                                                                                 συνεχίζεται...






Γουόνγκ Καρ Βάι ... «Ερωτική Επιθυμία»


     Κρυφά πάθη και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα......στο Χονγκ Κονγκ



 Φευγαλέες συναντήσεις, κρυφές ματιές...απαγορευμένες σκέψεις...με κοινή αναπόφευκτη μοίρα...όλα αυτά υπό τον ήχο μιας μελαγχολικής μελωδίας...και τη συνοδεία μιας βασανιστικά νοσταλγικής βροχής...καταλήγουν στην τρύπα ενός δέντρου στο Άνκορ Βατ που όπως μια παλιά δοξασία το ''επέβαλλε'', ό,τι μυστικό ειπωθεί εκεί, μένει για πάντα..









 Δύο ζευγάρια...δύο απατημένοι σύζυγοι...έρχονται κοντά μα δεν θέλουν να είναι το ίδιο...''ωστόσο τα συναισθήματα είναι ύπουλα...τρυπώνουν εκεί που δεν τα περιμένεις''...και άνευ συγχρονισμού ένας έρωτας δεν μπορεί να γεννηθεί...''γιατί δεν έχει νόημα να βρεις κάποιον πιο πριν ή πιο μετά''...θα με ακολουθήσεις..; και μετά σιωπή ....καθρέφτες, πρόσωπα που δεν φαίνονται...ο μονότονος ήχος του ρολογιού.. συναισθηματικές αγωνίες και αδιάκριτα βλέμματα από τον ''ασφυκτικό'' κοινωνικό περίγυρο συνδυάζονται αριστουργηματικά από τον σκηνοθέτη μέσα από ποιητικά φτιαγμένες σκηνές και δίνουν ένα ασίγαστο πάθος που μέλλει να πεθάνει...αλλά όχι να ξεχαστεί...Στην δεύτερη ταινία της άτυπης τριλογίας του  (Οι άγριες μέρες μας, Ερωτική επιθυμία, 2046) ο Καρ Βάι μας εισάγει με τον δικό του μοναδικό τρόπο στον κόσμο του ανεκπλήρωτου έρωτα...και μας υπόσχεται ένα ταξίδι που το τέλος του είναι μία αιώνια αρχή...με κάθε απάντηση σε ερωτικό κάλεσμα να μοιάζει σαν  ένα μεγάλο εκκρεμές στις ευαίσθητες χορδές του χρόνου....




Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

Γιασουχίρο Οζου «Τόκιο στόρι»


                                      

                                         Ήρεμα φλεγόμενες ανθρώπινες σχέσεις....

    Με καταπληκτικό λυρισμό ο Όζου σκηνοθετεί ένα βαθιά ανθρώπινο δράμα, διεισδύοντας με αριστουργηματική τεχνική και σεβασμό στις ανθρώπινες σχέσεις παρουσιάζει σύγχρονες προβληματικές και μας κάνει να αισθανόμαστε άοπλοι από ερμηνευτικές όταν μπροστά στην απλότητα των μηνυμάτων που παρουσιάζει φανερώνεται η γύμνια της ''συνθετότητάς'' μας....



..ένα ηλικιωμένο ζευγάρι επισκέπτεται τα παιδιά του στο ζεστό Τόκιο, κανείς δεν έχει χρόνο, η μοναξιά έντονη, οι προσδοκίες μεγάλες, ωστόσο οι τελικές παραδοχές απλές, λιτές και δωρικές...είναι η νύφη τους που τους προσφέρει μια γλυκιά υποδοχή και φροντίδα..είναι ο ''ξένος'' που δεν υπολογίζεις...η εξαίρεση στις πολύβουες πολυσύνθετες και άλλοτε σκληρές μεγαλουπόλεις...ή ο κανόνας ότι η δυναμική των ανθρώπινων σχέσεων, που όταν υπάρχει, έχει πάντα τον τρόπο να εδραιώνει την ομορφιά της και να αφήνει ανεξίτηλο το απαράμιλλο στίγμα της....κάπως έτσι χωρίς εξάρσεις αλλά με μία σαγηνευτική απλότητα που κόβει την ανάσα, ο σκηνοθέτης με μαεστρία εστιάζει στα προβλήματα των ανθρώπινων σχέσεων με μία διακριτικά κριτική ματιά που θα μπορούσε να είναι του αύριο....απλά αριστούργημα.....